Tym razem przytoczę wypowiedź lekarza z odległej Australii. I na ten kontynent exportowane gołębie z Europy przysporzyły wiele kłopotu tamtym hodowcom gołębi pocztowych.
Podobnie jak w Europie i w Australii zanotowano kilka przypadków zachorowań na chorobę, atakującą młode gołębie. W australijskim czasopiśmie Racing Pigeon Journal chorobę tą opisuje lekarz z kliniki dla gołębi z Victorii.
Dr. Colin Walker uważa, że nazwa choroba młodych jak ją nazywają w Europie, nie daje pełnego obrazu tej chorobie. Dlatego w Australii chorobę tą nazywają Adenowirusem.
Rozróżniamy dwa typy choroby adenowirus typ 1 i adenowirus typ 2:
Typ 1 atakuje u młodych proces trawienia, co prowadzi do biegunek i wymiotów. Wiele gołębi zaatakowanych typem 1 po pewnym czasie wraca do normalnego zdrowia. Ten typ atakuje nie całe stado tylko pojedyncze osobniki.
Typ 2 - atakuje wszystkie młode w gołębniku, prowadzi do wyłączenia funkcji pracy wątroby, co z kolei w przeciągu 24 godzin doprowadza zaatakowane gołębie do śmierci.
Belgijskie czasopismo dla lekarzy wet. przytacza przykłady z października 1992 roku o nagłych padnięciach gołębi o różnej gamie wiekowej. Niektóre gołębie przed śmiercią dostały cienko wodnistą żółtą biegunkę zanim w przeciągu 24 padły. Straty spowodowane tą chorobą były różne od 30% procent w niektórych przypadkach nawet 100%. Już w styczniu 1993 rok na uniwersytecie w Gent -Belgii zostało 1000 gołębi martwych przebadanych na ten symptom tej choroby. Wówczas stwierdzono u padniętych gołębi Hepatitis silne zapalenie wątroby, doprowadzające do całkowitego zniszczenia tego organu.
Oprócz tego stwierdzono, że przyczyną wszystkiego był właśnie adenowirus. Choroba rozprzestrzenia się z gołębnika na gołębnik i atakuje przeważnie małe grupki gołębi. Wiele gołębi co miały bezpośrednio kontakt z padniętymi gołębiami, pozostają zdrowe.
Nawet młode, którym rodzice padły i same już potrafiły się wyżywić, najczęściej pozostawały zdrowe. Późniejsze testy pokazały, że tylko gołębie o słabym systemie odpornościowym zapadały na tą chorobę. Jednak przyczyny wywołujące osłabienie systemu pozostają do dziś w pełni nie wyjaśnione.
Naukowcy uważają, że Adenowirus, który wywołuje tą chorobę u kurcząt uległ mutacji lub lekko uległ zmianie, która umożliwiła zaatakowanie gołębi .
Typ 2 jest bardzo rzadko rejestrowany w Australii, co nie można powiedzieć o Europie. Wiele na ten temat pisano w 1995 roku w Anglii, a pierwsze przypadki były już 1991 roku meldowane przez Dr. Henk De Weerd z Holandii. Jednak pierwsze odkrycie Typu 1 było już znane w 1976 roku i charakteryzowało się wodnistą biegunką i dużym ubytkiem na wadze. Gdy do adenowirusa dołączą zarazki E.coli pogarsza to całą sytuację do tego stopnia, że występuje silna biegunka, wymioty i w niektórych przypadkach trudności z oddechem. Gdy gołębie są włożone na lot i w wyniku stresu dojdzie do wybuchu choroby u niektórych gołębi, wiele z nich już nie doleci do macierzystego gołębnika.
Kombinację Adeno-E.coli można skutecznie leczyć antybiotykami np. Baytril albo Sulfa AVS lub alternatywnymi probiotykami. Natomiast Adenowirus typ 2 nie pomagają jak na razie żadne antybiotyki jedynie co można to wcześniej zadbać o szybkie wyrobienie u gołębi młodych systemu odpornościowego.